Szyszka poznaje świat... ... czyli z rozmów pomiędzy pewną austriacką szyszką a dziewczyną, która nosi ją w torebce. 100% leśnej filozofii.

Teraz nastąpi wykładnia prostej jak pień sosny szyszkozofii, czyli leśnej filozofii. szyszka stworzyła ją sama, leżąc na wspominanej wcześniej ścieżce austriackiego parku, a mnie wybrała jako orędownika. Sami zdecydujcie, czy trafiła dobrze ;)

Mądre powiedzonko rzecze, że inteligentni ludzie nie nudzą się nigdy. szyszka mówi inaczej: nie nudzą się ci, którzy nie wyszli za bardzo z lasu. Procent obecności lasu w Twoim życiu jest sumą Twojego szczęścia i zadowolenia. Nie chodzi tu jednak o życie w lesie w sensie dosłownym: inaczej wszyscy leśniczy świata kończyliby w kaftanie bezpieczeństwa jako wiecznie uchachani wariaci. Las, czy raczej natura powinna istnieć w Twoim wnętrzu. Jeśli Twoje życie jest naturalne, harmonijne i zgodne z Twoimi predyspozycjami- z radością czekasz na każdy dzień, a Twój uśmiech rodzi się na niemal wszystko: kamyk przy drodze, uśmiechnięte dzieci na placu zabaw czy smaczny obiad. Nuda w Twoim życiu jest rzadkim gościem, chociaż gdyby poprosić o opinię "mądrych" ludzi, mogliby stwierdzić, że Twoje życie jest puste: nie masz ciśnienia na karierę, na pieniądze, na nowe gadżety. Nie biegniesz nigdzie.

Ludzie z lasu nie biegają bez potrzeby- owszem, czasami trzeba dogonić uciekający autobus PKS, złapać psa albo wziąć udział w sztafecie. Ale zasadniczo idą przez życie równym, miarowym krokiem, przystając co krok, by nacieszyć się widokiem i okolicznościami. Reszta natomiast gna na złamanie karku. Nawet nie dosłownie, chociaż szybki krok stał się charakterystyczny dla wielu ludzi. 90% naszej populacji biegnie ze swoimi myślami daleko w przyszłość. Nie ma ich w miejscach, w których się znajdują, nie widzą otoczenia, nie słyszą swoich rozmówców- ich myśli gnają na spotkanie, które ma być za miesiąc, kręcą się wśród obiecanej premii, awansu albo drżą na myśl spadków giełdy, które mogą nastąpić jutro. Natłok myśli stał się lekiem na największą bolączkę naszych czasów: nie chcemy być tam, gdzie jesteśmy. Nie podoba się nam nasze obecne życie. Nie krzyczymy głośno: chwilo trwaj! W tej chwili umieją to chyba tylko szyszki.

Nuda rodzi się właśnie z naszego niezadowolenia. Od małego wpaja się nam, że powinniśmy mieć wszystko co najlepsze. Uczy się nas, że jeśli coś nie jest takie, jakie powinno być zdaniem ogółu (albo przynajmniej naszym prywatnym), to pierwsze co powinniśmy zrobić, to strzelić focha na życie. Niektórzy dodają, że owszem, możemy nawet próbować zmieniać okoliczności, ale tylko naburmuszeni, wkurzeni i przestraszeni. Wiecie pewnie, jacy skuteczni jesteśmy w takim nastroju? Im wyższy poziom wnerwienia, tym mniej konstruktywni jesteśmy. ale co zrobić, jeśli większość z nas wierzy szczerze, że niezadowolenie to rodzaj szantażu wobec życia: ja się obrażam, a ty spełniaj moje warunki. Problem leży w tym, że życie nie gra z nami w karty- ono je rozdaje. Niezadowolenie to potężna broń, ale może o niej porozmawiamy kiedy indziej.

Wracając natomiast do nudy- uczucie to jest wspaniałe. Powinieneś się cieszyć, kiedy czujesz się znudzony. Im większa nuda, tym lepiej. Nuda to sygnał, że Twoje życie jest puste, a Twoja dusza obumiera. Możesz teraz chichotać, złościć się albo uznać, że szyszka plecie trzy po trzy. Jednak pewna część naszej osobowości (nazwijmy ją duszą) domaga się pełni. Tę pełnię daje tylko prawda. Prawdziwe przyjaźnie, prawdziwa sztuka, prawdziwe doznania, prawda o sobie. 

Jeśli uczucie nudy jest dojmujące to znaczy, że napełniasz swoją duszą różnego rodzaju protezami. Sztucznymi znajomościami, sztucznymi uczuciami, sztucznymi zainteresowaniami. Zastanów się, ile w swoim życiu robisz dla swojej duszy? Ile starasz się każdego dnia przemycić piękna świata i urody życia do swojej egzystencji? Z iloma ludźmi ze swego otoczenia czujesz pewnego rodzaju duchowe pokrewieństwo, a spotkania z nimi napełniają Cię spokojem? Kiedy ostatnio zrobiłeś coś dla siebie, dla radości tworzenia lub z prostej przyjemności, a nie dla poklasku i uznania? Ile przedmiotów w Twoim otoczeniu jest pięknych? Jak często spędzasz czas na łonie natury?

Wmawia się nam, że wszystko co robimy, powinno nas prowadzić do Wielkiej Nagrody. Do wymarzonego awansu, zbawienia, kariery, miłości wybranej osoby. Problem polega na tym, że cokolwiek zrobimy (może poza zbawieniem, ale tu szyszka nie ma kompetencji jako animistka) - i tak Wielka Nagroda jest często wypadkową różnych zbiegów okoliczności. Ale wolimy ganiać na marchewką jak królik w obrotowym kółku. Gdy marchewka dostanie się w nasze ręce- podgryziemy ją, ale szybko się nudzimy. Marchewki mają małą wartość kaloryczną dla naszej duszy. Nie nakarmimy duszy tak zwanymi sukcesami, bo one są puste w środku. Trzeba niezwykłej odwagi, by odkryć, że jest się tresowaną małpką, kontrolowaną za pomocą strachu i wizji nagrody. Ale właśnie to czyni z nami społeczeństwo. Małpka jest posłuszna, biega tu i tam, kocha oklaski i pochwały, boi się krytyki, chce więcej i więcej sukcesów. W głębi duszy czuje jednak znudzenie, niedosyt, rodzaj niepokoju, że to nie to, czego pragnęła. 

Jeśli czujesz się właśnie jak ta małpka- jesteś na dobrej drodze do zmiany swojego życia. Poczuj swoją nudę, zagłęb się w nią, pobądź z nią chwilę. A potem wróć do lasu. Mentalnego oczywiście. Uprość swoje życie, wyrzuć z niego różne pożeracze czasu, używki, toksyczne znajomości, słowem wszystko co szkodzi.. Idź na spacer, zakosztuj najprostszym przyjemności, jak pogawędka z dobrym przyjacielem, mądra książka, obcowanie z Sztuką (taką prawdziwą, poruszającą), lub słodkie lenistwo na ławce w parku w promieniach słońca. Szukaj prostych przyjemności, które do Ciebie przemawiają. Sam wiesz najlepiej, jakie. Tylko najczęściej ta wiedza utonęła pod zwałami tak zwanego "wychowania" i różnego rodzaju wymówek: "nie wypada", "to nie opłacalne", "nie mam czasu".

szyszka zwykle dość wyraźnie informuje o swoich poglądach życiowych, zazwyczaj za pomocą niezwykle wdzięcznych hasełek. Brzmią one mniej więcej tak: "wyżej sosny nie podskoczysz", "szyszką się urodziłeś, szyszką jesteś, szyszką umrzesz", "jeśli chcesz zostać różą- uważaj, byś nie skończył jako kompost dla lepszych". 

Zwykle puszczam je mimochodem- w końcu co jakiś kawałek sosny może wiedzieć o życiu. Okazuje się jednak, że chyba istoty z lasu są mądrzejsze niż wielce cywilizowany gatunek homo sapiens. Przynajmniej w kwestii samoakceptacji i zrozumienia dla własnej natury. Szyszki nie mają kompleksów. Prawdę mówiąc, mają głęboko w d... co o nich myślisz. Są zajęte byciem szyszką i żadnej z nich nie przychodzi do głowy, by przeistoczyć się nagle w jeżowca, bo akurat jeżowce są na topie w National Geographic. Trochę inaczej niż nam, prawda? 

Przekonałam się o tym ostatnio w dość dziwnych okolicznościach. W czasie, gdy poznałam szyszkę, trwał proces rekrutacji do Programu Ekstraklasa Tesco. Nienawidzę marketów- pracowałam tam trochę. Brak dziennego światła, dudniąca muzyka, suche powietrze oraz poczucie zamknięcia- wszystko, co sprawia, że czuję się chora. Nie próbuję więc zgadywać, co sprawiło, że wypełniłam ankietę zgłoszeniową do wyżej wymienionego programu. Nie chcę nawet myśleć, jakim cudem ktoś wymyślił, że się nadaję. Przeszłam trzy etapy: selekcję CV, rozmowę wstępną, test angielskiego. Gdy byłam w Wiedniu (już z szyszką w torebce) dostałam maila z zaproszeniem  na ostatni etap- 8 godzin Centrum Oceny w Krakowie.

szyszka miała niezły ubaw, słuchając mych życiowych wynurzeń na temat mojej wielkiej kariery w korporacji. Jako urodzona optymistka dzieliłam skórę na żyjącym niedźwiedziu. szyszka doskonale wiedziała, że broni do ustrzelenia tego zwierza nie mam, a w ogóle w porównaniu w resztą myśliwych to jestem amatorką. Chichotała cichutko, gdy mijałam każde Tesco z mieszanymi uczuciami. Jej śmieszek cholernie utrudniał zagłuszanie negatywnych odczuć i zdrowego rozsądku. gdzieś wewnątrz mnie ta mądrzejsza część wiedziała, ze pcham się w miejsce nie dla siebie. Jest tyle fajnych życiowych dróg, a ja zamierzam się wpakować do podziemnego tunelu?

Ostatecznie okazało się, że w porównaniu z konkurencją nie jestem amatorką- jestem stuprocentową wegetarianką. Gdyby rekruterzy wiedzieli, że gadam z szyszką i zabrałam ją na assesment- prawdopodobnie okazałabym się także wariatką.

szyszka nie mogła mi odpuścić. Do teraz w sumie szumi coś o cenieniu się i szanowaniu własnych potrzeb. Mówi o nauczce. O tym, jak niewiele trzeba, by sprowadzić nas z naszej drogi, skusić do porzucenia marzeń. Patrzy na mnie właśnie z rodzajem wyższości. Ona wie, że jest szyszką i zawsze nią będzie. Tylko kim jestem ja?

Szyszkę spotkałam na spacerze po parku wokół Schönbrunn w Wiedniu. Możecie obejrzeć tę stronę, jednak wątpię, by jej administrator poświęcił choć milimetr miejsca szyszkom, jakie tam zalegają na ścieszkach i pod drzewami. 

Sam park wokół ukochanego pałacu Marii Teresy jest niesamowicie ugrzeczniony i kontrolowany. Podejrzewam, że żadna roślina nie może rosnąć, tak jakby chciała- charakterek stępią jej czujni ogrodnicy, wiecznie biegający z sekatorami, grabiami itp. Na szczęście za pałacem znajduje się urokliwe wzgórze wraz z Gloriettą- czymkolwiek miał być ten budynek w zamyśle twórców. Na wzgórze dociera tylko część turystów i jeszcze mniejsza ilość ogrodników. Obowiązuje tam chyba zasada, że im dalej od pałacu, tym większa swoboda. Właśnie tam wędrowałam pewnego wrześniowego dzionka, próbując uniknąć japońskich aparatowiczów i deszczu. Pomimo pięknego widoku i niesamowitych wrażeń estetycznych- nudziłam się nieco. Mój połówek, zamiast podziwiać uroki Wiednia, wolał konferencję naukową ECCS 2011. 

Łaziłam więc, rozmyślając o tym i owym. W pewnym momencie moją uwagę zwróciła szyszka leżąca na skraju pomiędzy dwoma osobnymi światami: ugrzecznionym parkiem i dzikim (jak na realia europejskiej stolicy) laskiem na wzgórzu. Jej obecność wydała mi się dość surrealistyczna, szczególnie po godzinach spędzonych pomiędzy wymuskanymi żywopłotami. Niewiele myśląc- zapakowałam ją jako pamiątkę z podróży. W końcu nie każda szyszka pochodzi z Wiednia. Tkwi w mojej torebce już od jakiegoś tygodnia. Wszystkich zwolenników frontu wyzwolenia szyszek uspokajam, że ma się nieźle. 

W pewnym momencie tych moich wiedeńskich, samotnych wędrówek zaczęłam się zastanawiać, jak wygląda świat z perspektywy szyszki.  Refleksje wydały mi się na tyle ciekawe, że postanowiłam założyć o nich blog. 

Jeśli ludzie prowadzą blogi o kosmetykach, zwyczajach ślimaków i lepieniu pierogów, to ja chyba mogę o szyszce?

W każdym razie: enjoy!

Uprzedzam też od razu, że ani szyszka ani ja nie jesteśmy poważnymi istotami. Dlatego jednak należy traktować nas z przymrużeniem oka. Sorry, szyszka mówi,  że z przymrużeniem blaszki.

Jakkolwiek- pozdrawiamy wszystkich leśnych ludzi! Niech igliwie będzie z Wami!